De vrijwilliger van de maand is Jacco Mulders! Al 15 jaar zeer actief als vrijwilliger. Jacco is nu bestuurslid met als aandachtsgebied de Jongstejeugd en het G-team. Lees hieronder het interview en wie weet raak je ook geïnspireerd om een vrijwilligerstaak te gaan doen!

Mijn naam is Jacco Mulders, ik ben getrouwd met Mirjam. Samen hebben we drie kinderen, waarvan er twee nog bij ons in Oosterhout wonen en (weer) bij De Warande hockeyen (in MO16-1 en H1). In het dagelijks leven ben ik actief in energy and sustainability consulting bij een grote multinational in energy management en proces automatisering.

Toen wij na een aantal jaar in het buitenland weer naar Nederland teruggingen, viel de keuze op het "pittoreske” Oosterhout. Daarbij werden twee wensen ingevuld, vlakbij de bossen en, heel belangrijk, dichtbij de hockeyclub. Toen onze oudste met een aantal klasgenootjes ging hockeyen, kwam ik voor de eerste keer op De Warande. Een leuke club waar ik me meteen thuis voelde. 

Omdat de kinderen toen nog klein waren, viel mij de staat van de speeltoestellen op het grasveldje voor het clubhuis me op. Ik besloot om daar wat aan te doen en voordat ik het wist, had ik zo mijn eerste stap als vrijwilliger bij MHC De Warande gezet.

Ik was zelf op mijn zesde of zevende met hockey begonnen en had dat, met uitzondering van een aantal jaar, tot aan onze emigratie naar down under, altijd met veel plezier gedaan. Het duurde dan ook niet lang, of het begon weer enorm te prikkelen. Ik wilde ook wel weer de stick oppakken. Nog in de "tropenjaren” ontbrak het me echter aan tijd om echt competitie te gaan spelen (ik was in die tijd ook veel op reis voor werk). Gelukkig was ik niet de enige en al snel sloot ik me met een groep oud-hockeyers aan bij de trim. Een fantastische tijd brak aan met veel hockeyplezier, waarbij de liefde voor de club groeide. In die tijd vond ik het fantastisch om bar te staan, omdat je op die manier veel mensen achter en aan de bar leerde kennen. Zo hoorde je ook van de vele taken die op zo’n vereniging ingevuld moeten worden. Ik kende dat natuurlijk wel van vroeger, toen mijn ouders actief waren op de vereniging waar ik als kind sportte, maar ook uit mijn studententijd. Vrijwilligers maken de vereniging, zonder vrijwilligers is er geen vereniging.

Toen onze tweede naar de E-tjes ging, werd ik gevraagd om lijncoördinator te worden binnen de jongstejeugdcommissie. Een mooie stap aan het startpunt van hockey en onze vereniging. Na een tijdje werd ik voorzitter van die commissie en ik ben dat altijd blijven doen. De jongstejeugd is waar alles begint en het is fantastisch om te zien hoe kinderen het spelletje leren. 

Toen ze net vier was, ging onze dochter ook hockeyen. Ze was een van de eerste Funkey-ers. De KNHB had FUNKEY ontwikkeld voor kinderen onder zes en we introduceerden dat toen ook meteen bij ons op de club. In die tijd begonnen we ook met centrale trainingen voor de jongstejeugd (vóór die tijd trainden ouders hun kinderen alleen zelf). 

Ik had inmiddels binnen de vereniging nog wat andere dingen opgepakt en was ook onderdeel van de PR & Communicatiecommissie. Niet veel later rolde ik het bestuur binnen. We stonden voor een flinke uitdaging. Het clubhuis was aan een serieuze verbouwing toe en de velden waren in slechte staat. Het verenigingsleven was tanende, er was een negatief sentiment en teveel te doen met te weinig mensen. Dat maakte dat we als bestuur door zwaar weer moesten en daar kwamen we, ondanks een enorme inzet en toewijding, niet helemaal goed uit. Wel was er veel bereikt en was er ook tussendoor nog even een fantastisch mooie lustrumviering gerealiseerd (de vereniging bestond 70 jaar). De energie was wel op.

Gelukkig bleef ik voldoening halen uit de jongstejeugd, was ik actief voor de teams van mijn kinderen, waar ik veel positieve energie van kreeg en was het hockey binnen de trim- en veteranenlijn onverminderd leuk. Uit een clubje zeer betrokken en enthousiaste mensen ontstond uiteindelijk een nieuw bestuur, waar ik ook onderdeel van uit mocht maken. In de afgelopen vier jaar hebben we ons met deze groep en alle enthousiaste vrijwilligers die daarom heen stonden, met veel energie door een moeilijke tijd met een pandemie en een slechte financiële uitgangspositie heen gewerkt. Ik ben trots op waar we nu staan met onze vereniging. Er ligt een stevig nieuw fundament voor de toekomst.

Maar toch, nu, 15 jaar nadat ik mijn eerste stappen op het vrijwilligerspad zette bij MHC De Warande, lijkt de uitdaging om de vrijwilligersfuncties gevuld te krijgen, groter dan ooit. We hebben op dit moment nog steeds teveel te doen met nu echt te weinig mensen. Wetende hoezeer vrijwilligers een vereniging maken en hoeveel je ervoor terug krijgt, hoop ik dat mijn verhaal mensen inspireert om een (of de volgende) vrijwilligerstaak op te pakken. In deze drukke tijd, kan het juist iets zijn dat je afleiding en nieuwe energie geeft. Het is fantastisch om te zien wat je kunt bereiken en wat er gebeurt als mensen de verbinding zoeken en samen zorgen voor de juiste omgeving waarbinnen hun kinderen en of zij zelf deze fantastisch leuke en mooie sport kunnen beoefenen.

Dit gezegd hebbende, zijn er gelukkig nog genoeg mensen om uit te kiezen als volgende vrijwilliger van de maand. Ik denk dan aan mensen die actief zijn binnen het team van hun kind als coach, manager of trainer, als barhoofd, als toernooicommissaris, in de kluscommisse, de activiteitencommissie, als scheidsrechter of waar dan ook. Maar het meest moet ik nu denken aan Alex Meertens, die tijdens het afgelopen zaalseizoen samen met een hele groep mensen ervoor heeft gezorgd dat we zorgeloos bij het Frencken konden trainen. Een enorme klus die het belang van ons allemaal dient en dat zijn toch de mooiste.